Kunstenaar Willy Van Parijs (Houthalen, 1953) is onweerlegbaar verbonden met de van zijn hand zijnde aquarellen, tekeningen, etsen, schilderijen, houtsneden en beelden omdat ze medebepalend zijn voor wie hij is en voor de manier waarop hij door de wereld wordt ervaren. Kunst stelt Willy Van Parijs in de mogelijkheid te zijn wie hij is. Het is zijn taal, het is zijn manier van zijn en in die zin is zijn kunst ook deel van het beleven van het leven. En dat laatste doet hij met volle teugen, genietend van elk moment. Willy Van Parijs is ook iemand die zintuigen te kort komt om alles wat hij zou willen ervaren en assimileren tot zich te nemen.
Willy Van Parijs is een veelzijdig kunstenaar. Er is vooreerst het toegepast werk dat in de lijn ligt van zijn opleiding als grafisch vormgever. Hij vervulde heel wat opdrachten maar gaandeweg kwam die professionele dimensie in de marge van zijn vrij werk te staan. De techniek van de aquarel laat hem toe om met beperkt materiaal sprankelende impressies neer te zetten. Thematisch kunnen we zijn aquarellen in twee thema’s verdelen: de portretten en de landschappen.
In de landschappen komt vooral zijn passie voor Italië tot uiting. Legt hij zijn indrukken vast in een pen- of potloodtekening dan ontwaren we een kunstenaar met een vloeiende, ietwat academische lijnvoering. De veelzijdigheid van de kunstenaar maakt het echter niet eenvoudig om een beeld van deze kunstenaar te schetsen. Toch is er een weerkerende vormentaal in zijn schilderijen, houtsneden en beelden. Het is een soort expressionisme dat reminiscenties vertoont aan het expressionisme van de 20ste eeuw, aan de Neue Wilden van de jaren zeventig en aan de primitieve exotische beeldhouwkunst.
In de schilderkunst van Willy Van Parijs veruiterlijkt die taal zich in krachtige kleurvlakken met uitgesproken contouren, in schetsmatige figuren en een dynamische schildertoets en in wervelende composities. De uitgesproken vormentaal van zijn schilderijen wordt exponentieel versterkt in zijn houtsneden. Ook hier vinden we portretten, landschappen en weerkerende composities met geschematiseerde mensen in beweging. Hij brengt expressieve figuren aan op massieve platen, gaat ze beperkt afdrukken wat in tegenstelling is et een fundamenteel kenmerk van de grafische kunst: de multipliceerbaarheid.
Ook in zijn beelden vinden we hetzelfde oneigenlijk gebruik van de middelen terug. Houten blokken of stammen worden door hem op heel expressieve wijze gevormd. Hij hanteert niet altijd de traditionele houtbeitel, maar werkt veelvuldig met de kettingzaag. Deze beelden worden ook geassocieerd met etnische kunst en zijn haast iconen als representatie van het leven zelf. Zijn figuren bewegen zich in de schemerzone tussen figuratie en abstractie. Kenmerkend voor zijn beelden is het gebruik van blauw. Men kan in het gebruik van deze kleur veel betekenissen zoeken maar voor Willy Van Parijs is het de kleur die hij het mooist vindt.
(overgenomen uit: Dan Holsbeek “Beelden als voertuig voor een permanente onrust” verschenen in de catalogus over het werk van Willy Van Parijs)
