Johan Clarysse woont en werkt te Brugge. Hij studeerde filosofie aan de KULeuven vooraleer hij zich aan de beeldende kunsten ging wijden. Hij werd laureaat van onder meer de Anto Diez-Prijs en de Dirk Boutsprijs. Diverse tentoonstellingen in binnen- en buitenland volgden: vanaf 2000 onder meer in De Brakke Grond in Amsterdam, de Cité Internationale des Arts in Parijs, het Museum voor Schone Kunsten in Gent, Art Brussels, de Mercatorgalerie in Antwerpen, CIAP in Hasselt, de Modern Chinese Art Foundation in Peking, het Museum Elsene (Fading), het Zwart Huis in Knokke, Galerie S&H De Buck in Gent, het Museum van Deinze en de Leiestreek, Das Belgisches Haus in Keulen, Galerij Ververs in Amsterdam en het Mu.ZEE in Oostende. Eind dit jaar volgt er een solotentoonstelling in de New York Galerie Envoy Enterprises.
De schilderijen van Clarysse willen ‘op een heldere manier raadselachtig zijn’. Thema’s als identiteitsvorming, communicatie en non-communicatie, de complexiteit van onze verlangens en drijfveren vormen een rode draad in zijn werk. Clarysse vindt schilderkunst een ideaal medium om gelaagde, hybride beelden te maken. Al schilderend stelt hij vragen rond de ambiguïteit van onze menselijke conditie, rond het statuut van het beeld en van de schilderkunst als zodanig.
Zijn schilderijen trekken aan en verwarren, ze onthullen en verhullen, ze stellen de vanzelfsprekendheid en eenduidigheid van beelden in vraag en zetten ze tezelfdertijd kracht bij. Zo ontstaat een intrigerend oeuvre vol dubbele bodems en verwijzingen dat zowel speels als ernstig is, zowel helder als dubbelzinnig, emotioneel ingetogen als intens.
Zopas verscheen de monografie Walden & other suspicions over zijn werk bij MER Paper Kunsthalle.
Het onhebbelijke werkelijkheidsstreven in de schilderijen van Luc Dondeyne. De scheidingslijn tussen doorgedreven observatie en subtiel voyeurisme is dun. Unheimlich dun. De laatste tien jaar van zijn artistieke praktijk als schilder heeft Luc Dondeyne (°1963, Genk) steeds gepoogd deze dunne scheidingslijn zo genuanceerd mogelijk te bewandelen, in functie van een zeer persoonlijke schilderkunstige beeldtaal. Hierbij lijkt hij niet louter het midden tussen deze twee kijkwijzen na te streven, maar hierbinnen tevens een versmelting te vinden, die zich zowel ideologisch, historisch, vormelijk als atmosferisch uitkristalliseert tot een uniek figuratief en zéér werkelijkheidsgebonden schilderkunstig vocabularium.
Luc Dondeyne toont zich niet enkel als doorvoelde observator van de (hem omringende) werkelijkheid als schilder, maar tevens - en dit is minstens even belangrijk - als een diepgaand kijkend onderzoeker naar de kunstgeschiedenis, en dit vanuit een persoonlijk relevante, selectieve invalshoek. In zijn veelvuldig bezoeken van tentoonstellingen, lezen over hedendaagse (schilder)kunst enz. lijkt hij immers geen genoegen te nemen met een louter informatieve nieuwsgierigheid naar relevante ontwikkelingen binnen die hedendaagse kunst, maar is hij tevens met een scherp bewustzijn op zoek naar zijn eigen schilderkundige pedigree.
Thibaut Verhoeven
Reniere&Depla (°1956, °1954) zijn Belgische kunstenaars die in een nomadisch traject leven en werken tussen Frankrijk en België, tussen stad en platteland. Met een dubbel paar handen maken ze sinds 1995 samen werk. Vertrekkend van hun eigen fotomateriaal onderzoeken Reniere&Depla via hun werk hoe een beeld schilderkundig teruggebracht kan worden naar zijn intimiteit, zijn breekbaarheid, zijn schaduwzijde.
Er bestaat geen directe link tussen de foto die genomen wordt in een omzwerving en het schilderij, het doek is geen representatie van de foto. Het schilderij lijkt steeds een extra dimensie te hebben. Het doek overstijgt de foto, omdat ze niet het tafereel maar de sensibiliteit voorstelt. In het schilderen wordt een schijn over de dingen gelegd die verduidelijkt of verzwaart. Een schijn die in het ene werk als een schaduw verduistert, in een ander als een glans verheldert, en in nog een ander doek als een nevel iets omsluiert. Dingen verliezen hun schaal, ze lijken onmeetbaar groot of klein. Het doek is ongemanierder dan de foto’s, het schilderij toont een eenheid die in de realiteit afwezig is. Hun kunstwerken, en de manier waarop deze tot stand komen, roepen talloze vragen op: zijn hun schilderijen een spiegelpaleis, een doolhof van herinneringen? Schilderen ze het verborgene, het ontastbare?
