Guy Vandeloise

Al heel wat jaren tracht ik het juiste plastische equivalent te vinden voor het ogenblik dat ik mij één voel met één of ander fragment van het universum, met één of ander fragment van mijzelf, wat hetzelfde is. Om daar te geraken en door het feit dat ik niet weet met wat van dat fragment ik dat ogenblik van me één te voelen beleefd heb, dringt zich een conversatie op met het werk dat aan het ontstaan is of... waarvan ik afstand ben aan het doen. Ze loopt ten einde wanneer ik, door het handschrift eigen aan de beoefende kunstvorm, denk het handschrift dat in het object gegrift staat als het mijne te herkennen. Het zal enkel maar openbaring kunnen zijn, vermits het telkens de ontdekking is van mijn billijkheidsverhouding tot een ander gegeven van de wereld of... het de aandacht vestigen op een onevenwicht dat ik zal moeten herkennen om mij ervan te ontdoen en vorderingen te maken. Zo, stukje bij beetje... Ik zal eraan toevoegen dat, in de mate dat een systeem van tekens verschijnt - een systeem dat evenzeer aan het object, aan de wereld, toebehoort als aan de kunst en aan mezelf - er een analoog universum gecreëerd wordt. Een universum, tegelijkertijd reëel en symbolisch, waarin alles wat geopend wordt zou moeten kunnen gelezen worden. Wat ik tenminste kan hopen.
Guy Vandeloise, 2015