Beïnvloeiingen zijn mijmeringen die sporen nalaten, het gaat over onderwerpen die geen oplossingen hebben. Ze zijn ook geen alternatief op de oplossing. Ze verwijzen naar de mentale omgeving en de focus waar de beelden zich afspelen die ik maak. Het zijn bedenkingen die leiden naar nieuwe bedenkingen. Dit onontgonnen gebied is een boeiende plaats waar veel nieuwe veronderstellingen/beelden uit voorkomen.
Een beïnvloeiing ontsnapt aan de definitie een idee te zijn omdat het van betekenis en identiteit kan veranderen zoals een kunstwerk dat op verschillende wijzes kan geïnterpreteerd worden. Deze vloeiende toeëigeningen van status en inhoud gaan in tegen de aangenomen conventies om het idee te definiëren. In mijn werk krijgen ze beeld door een herkenbaar figuratief gedeelte dat wordt aangevuld door een cryptisch-iconografisch “beeldend alfabet”.
Het “lezen” van de beelden leidt niet tot een definitie maar een interpretatie. Een interpretatie die weliswaar een richting geeft maar anderzijds telkens een andere nuance in inhoud veroorzaakt, afhankelijk van wie, waarom, welke context en hoe er gekeken wordt.
Yves Velter
Yves Velter is een Belgisch beeldend kunstenaar, hij is gefascineerd door de mens en vooral de beschouwelijke invalshoek, het gedeelte waar we vertrouwd mee zijn en tergelijkertijd geen vat op hebben. Via zijn werk, vooral schilderijen, tracht hij de dingen die aan ons ontsnappen beeld te geven door een heel eigen beeldtaal waarbij vaak menselijke figuren in een geïsoleerde omgeving worden voorgesteld. Hun identiteit, context en tijdsbesef is ontnomen en aangevuld door een activiteit of een metafoor die een cryptische geladenheid heeft.
Velter onderzoekt de mens (de ander, maar ook zichzelf), zijn psyche, zijn perceptie, de beschouwelijke invalshoek. De personages in zijn werk lijken vertrouwde figuren, maar toch zijn ze niet te plaatsen. Ze krijgen weinig context mee, weinig achtergrond, geen duiding van plaats en tijd: het gaat vaak om de mens in een kritieke situatie. Ze kijken gecodeerd: hun ogen of ganse gezicht bevat een materiaal met een symbolische waarde. Soms zijn het stukken tekst uit brieven die een autistische tante van hem schreef. Onleesbare, onbegrijpelijke teksten voor iedereen, behalve voor haarzelf, want ze vormde er haar eigen taal mee.
Dat doet een kunstenaar als Yves Velter ook: hij creëerde zijn eigen beeldcodes. Het oeuvre van Velter gaat over vragen die antwoorden weigeren, over angsten die verlangens maskeren, over praten zonder te communiceren, over de zeggingskracht van het onleesbare. Daarbij duikt een kenmerk op dat het hele werk van Velter typeert: het ongemakgevoel.
Geen vrolijk oeuvre, geen spektakel, maar een werk dat het ongemak in het brein van de kijker binnenschuift, door te tonen wat we allemaal wel voelen, maar niet willen weten.
