Anton Kusters

Anton Kusters is fotograaf, geboren in 1974 in Hasselt. Hij woont in België en Japan. Hij heeft een Master in de Politieke Wetenschappen aan de K.U. Leuven en hij studeerde fotografie aan het STUK in Leuven en aan de Academie voor Schone Kunsten in Hasselt. Anton tracht de wereld rondom hem volledig te begrijpen, en drukt op verschillende manieren de onmogelijkheid hiervan uit. Door het produceren van visuele verhalen met beeld, tekst en geluid, gecombineerd in boek, installatie en design, blijft hij continu vragen stellen en zichzelf confronteren met de limieten van zijn kunnen en zijn eigen begrip.

Hij richtte samen met Magnum fotograaf David Alan Harvey het online magazine BURN Magazine (burnmagazine.org) op, een online platform voor aanstormend jong talent. Hij runt ook de Emerging Photography Fund samen met Diego Orlando en David Alan Harvey, waarin jaarlijks meer dan 15.000 $ aan prijzen wordt uitgereikt.

Anton publiceerde twee boeken: YAKUZA (2011) en Mono No Aware (2014). Hij werkt op dit moment aan de productie van verschillende andere projecten en samenwerkingen,
waaronder The blue skies project, The weight we carry en On your shoulders we stand. 

MONO NO AWARE (première)
Mono No Aware is een onderzoek naar de vluchtige momenten in ons leven, en onze verwoede pogingen om ze telkens weer trachten bij te houden. Zich baserend op de Japanse filosofische gedachte en diep gewortelde traditie van “mono no aware”, namelijk het gevoelig zijn aan het voorbijgaan van de dingen, zoekt de fotograaf zijn eigen vluchtige momenten op en legt ze vast. Hij stuit zo op het onderliggende, vaak onbewuste mechanisme dat telkens opnieuw cruciaal blijkt voor ons geheugen: we moeten een betekenis aan een moment geven om het te kunnen onthouden.

Maar het gaat verder. De beelden van Mono No Aware zijn een weergave van hoe deze persoonlijke betekenis, al vanaf het prille begin de bovenhand neemt op de realiteit van het moment. We denken dat we ons de realiteit herinneren, maar ondertussen is die realiteit niet meer dan een fragmentarische, vervormde illustratie geworden voor ons eigen verhaal.

Mono No Aware leeft op geleende tijd. De fotografisch vastgelegde momenten zijn immers voorbij en komen niet meer terug. Ze zijn enkel nog een trigger voor hun betekenis, en hun verbroken band met de realiteit is nu zichtbaar door de leegtes, afwezigheden en onvolkomenheden in de beelden zelf, die staan voor de gaten in het geheugen, het kleuren van herinneringen, het selectieve kijken, en vooral: het ten allen prijze blijven aanklampen.

Mono No Aware wordt hier voor het eerst in zijn geheel getoond. Aanvullend op de 12 werken die voorheen te zien waren bij Ingrid Deuss Gallery in Antwerpen, maken we nu bijkomend kennis met nog 41 andere, niet eerder getoonde werken en interpretaties uit het project. 

De tentoonstelling van Mono No Aware baseert zich op een deconstructie van het traditionele Japanse huis in een aantal van haar essentiële elementen. Het shoji scherm, de goza matten en het rijstpapier worden niet alleen gebruikt om het geheel van de tentoonstelling te omkaderen, maar hebben ook een directe interactie met de beelden zelf, waardoor ze hun realiteit veranderen. Door deze interactie vertegenwoordigen deze elementen de onvolkomenheden in de werking van onze herinneringen: onze blind spots, ons selectief geheugen, onze inkleuring van de realiteit; kortom, de filter die wij onontkoombaar toepassen op alles dat we meemaken. De tentoonstelling laat zo de overgang zien van realiteit naar betekenis, en het aanklampen aan het moment dat tegelijk plaatsvindt. De beelden zijn nu een overblijfsel geworden van de verbroken band met de realiteit, enkel nog maar een trigger voor hun betekenissen en de onvolkomen herinneringen die ze oproepen.

YAKUZA
YAKUZA is de persoonlijke fotografische getuigenis van het leven binnen in een ondoordringbare subcultuur: een traditionele Japanse misdaadfamilie die de straten van Kabukicho, het oude hart van Tokio, controleert.

Na tien maanden lang onderhandelen met de Shinseikai, en als één van de enige westerlingen ooit, kreeg Anton toegang tot deze gesloten wereld van de Japanse georganiseerde misdaad. Twee jaar lang duikt hij in de complexe verhouding die de Yakuza heeft met de Japanse samenleving, en laat de innerlijke strijd zien van mannen en vrouwen die in twee verschillende werelden tegelijk moeten leven; werelden met soms heel verschillende waarden en normen. Het blijkt geen eenvoudig zwart-wit verhaal te zijn over goed en kwaad... maar wel een verhaal met vele, vele lagen grijs.

Met het gebruik van een aantal sobere Japanse elementen wordt er in de tentoonstelling een gevoel van “op eieren lopen” gesuggereerd. De bezoeker moet zich voorzichtig voortbewegen om de verticale stroken rijstpapier en de japanse matten niet te verstoren, maar kan hier niet in slagen. Het minste zuchtje wind zet de dingen in beweging. Diezelfde elementen zorgen ook voor een ruimtelijke indeling tussen de verschillende hoofdstukken in het verhaal, en creëren een spanning, een dreigende stilte rondom de beelden. De werken zelf zijn groot en zonder kader afgewerkt, als papieren afdrukken zwevend tegen de muren, strak en kil en onbeweeglijk. De YAKUZA tentoonstelling is onderverdeeld in zes hoofdstukken: De Straten, De Nachtclub, De Begrafenis, Taka-San, Het Trainingskamp en Koffie/Tatoeage. De beelden van YAKUZA worden tentoongesteld in de fotogalerij, de kleine exporuimte en de straat van cultuurcentrum Hasselt.