Als geboren en getogen Oostendenaar kent Yves Beaumont (°1970) de zilte kusten, met hun onafzienbare einders en dramatische luchten, als geen ander. Het zal dan ook geen verbazing wekken dat deze omgevingsinvloeden hun weerslag vinden in zijn werk. Toch strekken zijn inspiratiebronnen zich ook uit naar andere windstreken.
Waren dat voor de serie Noordland de noordelijke kusten van de Lage Landen, series als Woods en Himmelsritt, met hun duistere, mysterieuze, haast Wagneriaanse wouden, blijken ontsproten aan verblijven en wandelingen in de rijk beboste Ardennen.
Beaumont plaatst zich met zijn werk in een lange traditie van landschapsschilderkunst. Door de eeuwen heen is het landschap zelf, maar uiteraard ook de (artistieke) opvattingen erover, sterk aan verandering onderhevig geweest. Behalve geschilderd omwille van de landschappelijke kwaliteiten als zodanig, fungeerde het als achtergrond voor religieuze taferelen of als lieflijke, arcadische setting waarin mythologische figuren, nimfen en saters figureerden.
Sinds de vorige eeuw hebben twee verwoestende wereldoorlogen hun stempel gedrukt op onze visie op het landschap. Voor Beaumont is het schilderen van een landschap telkens óók een onderzoek naar het schilderen zelf, naar de materie, de verfhuid, naar vlakverdeling en kleur, naar hoe je schaduw, mist, een vervagende of oplichtende horizon, de spiegeling in het water, hoe je dat op het doek kunt vangen.
Wat we zien zijn geen zwarte of witte vlakken, maar uit subtiele kleurlagen opgebouwde, suggestieve verfhuiden, uitgebalanceerde composities die een beroep doen op de verbeelding en de herinnering. Zijn zoektocht is die naar de essentie van het schilderen én het landschap. Met zijn landschappen raakt Beaumont de beschouwer in de ziel. Tegelijkertijd laat hij zien dat de schilderkunst ook vandaag springlevend is en nog niets aan kracht heeft ingeboet.
Ingrid Luycks, kunsthistoricus & galerist
Alexandra Cool (°1961) is beeldhouwer, installatiekunstenaar en fotograaf. Ze werkte in Carrara, New York en Corsica. Momenteel heeft zij haar atelier in Vollezele, Vlaams-Brabant. Uit haar werk spreekt het verlangen om achter de gewoonheid van mens en natuur te kijken, om het verborgene te tonen en de stilte te laten spreken.
In cultuurcentrum Hasselt toont Alexandra Cool vooral foto’s van bossen en bomen. Haar foto’s zijn merkwaardig trage beelden. Ze lijken – eerste indruk – op schilderijen of gravures en vragen de toeschouwer om tot rust te komen, om stil te staan bij wat verandert. Haar foto’s tonen kleine en grote bomen, stammen, takken, bladeren en struikgewas: een schijnbaar monochrome wereld vol krassen, lijnen en vlekken die zich laten lezen als de tekens van een vertrouwd geheimschrift. Ze zijn een introductie in een werkelijkheid die we verwoed maar vergeefs proberen te kennen.
“Haar foto's bekijken is een bijzondere ervaring die aan de fotografie een andere dimensie geeft en die afsteekt tegen de trend van haarscherpe digitale beelden die we vandaag overal te zien krijgen.” Ludo Bekkers
Ivan Popovic (°1950, Genk) begon op zijn 25ste te schilderen als leerling van Maurice Haccuria. In zijn werk is hij sindsdien altijd op zoek naar dat wat het doek overstijgt. Het zijn verstilde getuigen die geen uitspraken poneren maar desalniettemin tot ieders verbeelding blijven spreken. We zien (muur)fragmenten, bijna toevallige getuigenissen van verval, van vervlogen tijden, uitgedrukt in eerder monochrome kleurpartijen.
De schilderijen van Ivan Popovic getuigen van een broosheid die zinspeelt op niet-definieerbare drijfveren in ons leven. Dat weerspiegelt zich in de gelaagdheid, in de opbouw van de vele verflagen, vaak in ultramarijn of kobaltblauw. Die kleur wordt door sommige dieptepsychologen geïnterpreteerd als een hang naar psychologische bevrijding. De kunstenaar zoekt en vindt die bevrijding in de openheid van die kleur, maar pint er zich niet op vast.
Vaak keert een vierkant terug dat symbool staat voor het isolement van de kunstenaar in de wereld rondom hem. Maar de vorm is nooit gesloten, de kunstenaar doorbreekt die beslotenheid met snelle, vluchtige penseelstreken. Zijn meest recente werk is verstild, het heviger blauw of rood wordt ingeruild voor lichtere toetsen en een nog subtieler lijnenspel. In zijn Flower series (2014-2015) denk je tegen een monochrome achtergrond bloemen te ontwaren of toch de herinnering aan iets dat ooit ‘bloem’ genoemd kon worden. De abstractie bereikt op deze manier haar meest lyrische peil ooit in het werk van Ivan Popovic.
