Het werk van deze drie kunstenaars uit Maastricht lijkt in eerste instantie zeer verschillend. De minimale ingrepen van Dré Devens lijken weinig relatie te hebben met de schilderijen en collages van Nico Yerna. Het werk van Paul Drissen heeft weer een andere vorm en lijkt weinig aansluiting te vinden met het werk van de andere twee. Maar schijn bedriegt, alle drie ontleden ze tot een kern, zoeken ze naar een essentie en overschrijden ze de grenzen van hun eigen medium om zo tot nieuwe inzichten te komen.
Het werk van Dré Devens bestaat vaak slechts uit enkele lijnen die de fysieke ruimte of de ruimte op papier doorsnijden. Door middel van elimineren en met kleine ingrepen ontleedt hij de ruimte om deze vervolgens als een constructivist opnieuw op te bouwen. Hij laat de beschouwer tot een nieuwe ruimtelijke ervaring komen. Door zijn handelingen schept hij orde in de chaos, waarbij de ruimte en zijn ingrepen naast elkaar bestaan en leiden tot een nieuw ideaal.
De ruimte speelt ook bij Paul Drissen een belangrijke rol. Veelvuldig lijkt een lijn te willen ontsnappen uit zijn schilderijen om zich voort te zetten op de wand. Dit zorgt voor een spanning tussen het schilderkundige vlak en de wand. Beide vlakken completeren elkaar en worden verbonden door de lijn. Materialiteit, plaatsing en verwijzing zijn kenmerkend voor zijn werk. Door zijn collagetechniek en gebruik van abstract-decoratieve stoffen verwijst zijn werk naar het modernisme. Zijn schilderijen hebben een onbesliste status. Pas als ze in een ruimte geplaatst worden krijgen ze een bestemming. Als in een grote ruimtelijke collage worden ze naast elkaar geplaatst. Op de grond of tegen de wand, er wordt net zolang gezocht naar de compositie waarin ze samen komen en elkaar versterken.
Binnen het werk van Nico Yerna speelt de ontleding van het psychologische proces, dat ten grondslag ligt aan het artistieke, een belangrijke rol. Vanuit een eigen symboliek en met veel humor onderzoekt hij artistieke processen. Seriematig ontstaan zijn werken waarbij het ene het andere werk opvolgt vanuit een proces, waarvan hij vooraf niet weet waar het eindigt. Symbolen komen naar voren en nemen een prominente plaats in, om vervolgens in een volgend werk te worden vervangen. Hij maakt hierbij gebruik van schildertechnieken, collages en foto’s, maar wijkt gemakkelijk uit naar photoshop, net zo lang totdat hij het eindpunt van zijn zoektocht bereikt heeft. Om vervolgens in een nieuwe serie de processen nogmaals te onderzoeken.
Luuk Nouwen
