Luc Claus, Bernard Sercu & Dan Van Severen

"Eenvoud is niet eenvoudig." Martinus Nijhoff

Luc Claus (1930-2006) wijdde zijn œuvre volledig aan de tekenkunst. Claus is een modern kunstenaar, verfijnd en erudiet. Zijn radicale keuze voor het medium is dan ook niet toevallig. Zijn voorkeur gaat uit naar handgeschept papier, grafiet, houtskool en chinese inkt. Hij is even bedreven met het potlood en de pen als met het penseel en de graveerstift. In de techniek van de drogenaald kent hij zijn weerga niet. Zijn wereld is er één in zwart-wit, zij het dan met veel nuances. Zijn werk kent weinig evolutie. Zijn talrijke variaties van een beperkt aantal motieven evolueren dan ook eerder in de diepte dan in de breedte.

Het werk van Claus wordt vaak in relatie tot dat van Dan Van Severen (1927-2009) gezien. Dat zal wel met het ascetische obsessioneel en monotone karakter van de beeldtaal te maken hebben. Een afgewogen zuiveringsproces in zijn werk bracht hem tot een synthetiserende visie op de wereld: kleur en inhoud moeten wijken voor een cerebrale activiteit die uitmondt in een eigen vocabularium - een ascetisch, contemplatief en transcendentaal lijnenspel. Zijn beeldtaal beperkt zich tot verticalen en horizontalen kruisen, diagonalen, vierkanten, ruiten en cirkels. Meer dan louter abstractie, hebben zijn werken vaak een meditatief, ascetisch effect.

Het werk van Bernard Sercu (°1953) tenslotte heeft, zet als de minimalistische muziek van Simeon Ten Holt, iets van een stille meditatie. Sercu werkt met lijnen, vlakken, structuren en tonaliteiten. Ten Holt doet iets gelijkaardigs met muziek. Hij werkt met terugkerende motieven die steeds iets gewijzigd worden. Als een bron die opwelt in een voortdurende eeuwigheid. Of om het met de woorden van Levinas te zeggen: hier proef ik "oneindigheid die in mijn menselijk project binnenvalt."

publicaties: Luc Claus, Ludion, 2009; Dan Van Severen, Ludion, 2000 & Bernard Sercu, Lannoo, 2013