Thomas Vandenberghe (Gent) maakt kleine, intieme foto's, een soort dagboek van zijn persoonlijke leven. Met behulp van een compacte filmcamera met flits, is zijn esthetische stijl die van de privé-snapshot. Zijn werk behandelt de psychologie van het beeld evenzeer als de psychologie van relaties en wordt gedreven door verlangen, liefde en verlies.
Als voor Vandenberghe de handeling van het fotograferen te maken heeft met verlangen, dan is de even belangrijke handeling van het afdrukken gericht op het geheugen. De noodzaak om niet alleen naar te kijken, maar ook om jezelf te verzoenen met wat ooit was, maar misschien nog meer met wat er had kunnen zijn - maar dat is en zal nooit zijn. Herhaald, vervaagd of zelfs gescheurd, gekrast of gesneden, dragen zijn gelatine-zilveren afdrukken het aangrijpende bewijs van een voortdurend proces van gevoelens en reacties, of misschien zelfs een conclusie.
Elke gedrukte foto van Vandenberghe bevat het drama van wat men hoopt en verlangt - een ingebeelde waarheid - en wat uiteindelijk overblijft. Ze zijn het aanhoudende, emotioneel belaste en na verloop van tijd vertekende bewijs van een realiteit waarmee men nu moet leven.
Daisuke Yokota (°1983) studeerde fotografie aan het Nippon Photography Institute in Tokio. Als winnaar van de eerste Outset | Unseen Exhibition Fund op Unseen Photo Fair 2013, presenteerde hij een solotentoonstelling in Foam Photography Museum van Amsterdam in 2014 met een reeks van zijn werk dat is toegevoegd aan de museumcollectie. In hetzelfde jaar werd zijn fotoboek VERTIGO genomineerd voor de Aperture Foundation PhotoBook Awards.
Yokota is de auteur van talloze veelgeprezen kunstenaarsboeken, handgemaakt en in eigen beheer uitgegeven of gerealiseerd met verschillende uitgevers. Zijn werken zijn ondergebracht in de institutionele collecties van de Bibliothèque Nationale de France, het Foam Photography Museum Amsterdam, het Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris en de New York Public Library. Ze zijn het onderwerp geweest van solo- en groepstentoonstellingen georganiseerd door Centre Pompidou-Metz (2018), het Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris (2017), Tate Modern Londen (2018), de Aichi Triennale in Japan (2016), Les Rencontres d'Arles (2015 en 2016) of het Museum of Fine Arts Boston (2015).
Het werk van Daisuke Yokota bevraagt de relatie tussen geheugen, beelden en sensaties. Zijn praktijk bestaat erin zijn eigen archief van persoonlijke foto's voortdurend opnieuw te bezoeken door lagen van ongelukken toe te voegen, om metaforisch de superpositie van bewustzijnstoestanden en herinneringen aan te duiden. Yokota verwijst vaak naar de principes van echo en reverb en legt ook verbanden tussen visuele en muzikale velden. Je zou kunnen zeggen dat hij 'lawaai' in de breedste zin van het woord vangt.
In zijn geïmproviseerde donkere kamer experimenteert Daisuke Yokota dus met analoge technieken en chemische processen. Daar verenigt hij een traditionele Japanse fotografiestijl met zijn eigen aanpak door het maakproces te manipuleren. Hij gebruikt een combinatie van digitale fotografie en traditionele film om foto's te maken en opnieuw te maken.
Door dit te doen, voegt Yokota laag na laag toe aan zijn werk, waarbij elke laag nieuw potentieel biedt voor het volgende beeld, wat leidt tot vervreemde, mysterieuze en poëtische representaties van een ander soort wereld. Deze motieven zijn ook zichtbaar in zijn werk VERTIGO, verwijzend naar een van de fantastische suspense-films van Hitchcock.
Sybren Vanoverberghe (°1996, Kortrijk) is net afgestudeerd aan het masterprogramma fotografie aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent, België. Zijn werk 2099 is beïnvloed door de geschriften van de Duitse schrijver W.G. Sebald, vooral in de manier van werken en het combineren van verschillende historische plaatsen samen met beelden van (collectieve) herinnering.
Gedeconstrueerde plaatsen en gemanipuleerde pictogrammen werken op associatieve basis om een nieuw overzicht van het heden te creëren. Zijn werk is gebaseerd op de constante opkomst en ondergang van plaatsen en het cyclische karakter van de geschiedenis. Terugkerende motieven in zijn werken zijn elementen van geschiedenis, natuur, menselijke erfenis en de apocalyptische sfeer die vaak terugkomt in verschillende series. Het documentaire karakter van een beeld is minder belangrijk in vergelijking met de demystificatie van het gefotografeerde onderwerp.
