Dicht

“Waarom het voor mij, als zus van de dichter, nodig werd een voorstelling te maken? Omdat ik zo dichtbij sta maar ook zo ver weg.” Isabelle Decraene

Artistieke visie of uitdrukking van geestelijk onbehagen: een wereld waar het beeld van de realiteit ‘vertekend’ is, kan best dubbelzinnig zijn. Isabelle Decraene groeide op als zus van een dichter die te kampen heeft met psychoses. Vele jaren lang moest ze haar eigen weg zoeken om op een respectvolle manier om te gaan met de vragen, ergernissen, vooroordelen, clichés en platitudes die gepaard gaan met een psychiatrische diagnose en de weg ernaartoe.

Vandaag maakt ze een voorstelling over haar broer als ‘zo iemand’, evengoed een kind in een gezin, evengoed een man van vlees en bloed. Hoe is zijn relatie met zijn omgeving als dichter? Wat betekenen zijn schrijfsels als uitlaat, als ‘inlaat’, als ‘toeverlaat’?

Decraene kneedde samen met medespelers Jan Fonteyn en Dirk De Strooper geruime tijd de dense klei van anekdotiek, ervaringen en vergaarde kennis. Pleun Van Engelen boetseerde deze tot een elegant stuk en voegde tegelijkertijd een meta-laag toe: die over het creatieproces van de voorstelling an sich. Het resultaat is broos, weifelend, dan weer opstandig, explosief, en als geheel uiteindelijk geruststellend en hartverwarmend.